Op donderdag 7 september kwamen kleine afvaardigingen van vijf kerken uit Dongen, Rijen en ’s Gravenmoer samen om te spreken over inclusiviteit. We begonnen de avond met gebed en een Bijbelfragment. We stelden ons allereerst de vraag aan welke groepen we dachten als we het over onze inclusiviteit hebben. Uit de reacties werd de onderstaande ‘woordenwolk’ gevormd. De wolk laat zien waar de aanwezigen spontaan aan dachten. Hoe groter het woord hoe vaker aan die groep werd gedacht.
In de drie gespreksgroepen bleek dat inclusiviteit voor kerken niet vanzelfsprekend is. Een kerk heeft een identiteit die op gespannen voet kan staan met een open houding. Dus hoe open kan een kerk eigenlijk zijn? Moeten buitenstaanders zich aanpassen aan de gemeenschap of kan dat misschien ook andersom?
Er werd ook opgemerkt dat er in een kerk een zekere verscheidenheid van geloven mag zijn en dat vooroordelen ons in de weg kunnen staan. Wat zou het mooi zijn als iemand die een kerk binnenstapt zich welkom en geliefd voelt.
Wij mogen in onze omgeving Gods liefde uitdelen. Dat kan in een gesprek, maar ook in de vorm van praktische hulp. Natuurlijk, het zou mooi zijn als onze kerken een vanzelfsprekende inclusiviteit uitstralen, maar het is goed om je te realiseren dat openheid bij jezelf begint: Heb oog voor de gasten in jouw gemeenschap. Wees uitnodigend in je praten, geef ruimte en leer een ander kennen. Dan zie je het hart van een ander in plaats van het stickertje dat erop geplakt wordt.
Het was een bijzondere avond. Niet eerder troffen onze kerken elkaar op deze manier. We hoefden het niet eens te worden en we hoefden geen resultaat te boeken. We gingen simpelweg in gesprek en waren bereid om naar elkaar te luisteren; dat was het. Al kwamen we uit verschillende kerken, we gingen deze avond echt als broeders en zusters met elkaar om.